fire and ice

Sa araw ikamamatay ko na 'ata ang tindi ng tag-init; sa gabi naman ay ang sobrang lamig ng centralized aircon sa opisina. Halinhinan itong nagpaparupok na sa aking katawan mula Lunes hanggang Biyernes. Weathering.

At mas titindi pa daw ang taas ng temperatura sa mga darating na araw. Akala ko ba wet summer? Marso lang nag-uulan eh. 'Pag nakikita ko nga tvc ni Xian Lim ng McFloat kung saan ay kinakanta ang “I'm walking on sunshine wooh oh hoo...” gusto ko na siya sapakin sa personal. Anong “and don't you feel good?”. Tsk. Kung hindi ko lang siya crush eh.

Sana nga umulan na. O kung kalabisan man ang kahilingan na 'to para sa mga may summer outing ay sana naman kumilimlim man lang sa katanghalian.

Sa office naman tagos sa jacket ang lamig. Minsan naninigas na mga daliri ko at nananakit pa likuran ko. Ultimo bunbunan. 'Yung iba nga hindi na maiwasang mangatal sa calls. Hindi na sapat ang mga kapeng madaling lumamig. Gusto mo nang humigop ng sabaw. 'Yung halos bagong kulo lang kung pwede.

Ganito ako. Madali akog mainitan. Madali din akong ginawin. Sala sa init, sala sa lamig. Bakit hindi ba pwedeng sapat lang?

Isa lang ang eksenang pinaglalaruan ko sa isip sa mga pagkakataong sobrang nabwiwisit na ako sa init o na-dedepress sa lamig: Kampanteng nasa lilim lang ako ng puno malapit sa baybayin at may librong pinagkaka-abalahan.

I need a vacation. Badly.